Witam serdeczniePamiętam do dziś dzień, w którym trafiłam do ośrodka. Nie pamiętam daty, ale ten dzień doskonale. Gdy przekraczałam bramę bałam się strasznie co to za miejsce. Moja pierwsza myśl na widok krat w oknie, że to zakład o zaostrzonym rygorze. Lecz co się okazało? - te, kraty to tylko plastykowe ramki w oknie. Pełną strachu zaprowadzono mnie do klasy.…

Witam wszystkich serdecznie.Przyjechałam do Ośrodka wraz z moją młodszą siostrą w 1997 roku, po rocznym pobycie w Pogotowiu Opiekuńczym. Pierwsze chwile były straszne, wtedy nam się tak wydawało, że trafiłyśmy w straszne miejsce; dokładnie w takie, jak nam opowiadały koleżanki. Choć było łatwiej nam we dwie, a najważniejsze było to, że nas nie rozdzielono i byłyśmy w jednej klasie, grupie…

Gdy patrzę na to wszystko z perspektywy czasu, z łatwością i bez najmniejszego oporu jestem w stanie stwierdzić, że wszystko wyszło mi na dobre. Może nie jestem najszczęśliwszym człowiekiem, ale bynajmniej nikogo nie krzywdzę.Od opuszczenia bram Antoniewa w czerwcu minie dwa lata, a ja nadal wspominam twarze wychowawców, wychowanków, pamiętam doskonale imprezy ośrodkowe. Czuję tak z oddali zapach ósmej grupy.…

Witam Was gorąco. Drogie Gorące Serduszka! Piszę, dopiero teraz, gdyż grypa, która mnie dopadła nie daje za wygraną. Dzisiaj na szczęście pozwoliła usiąść do komputera. Nie o sobie chcę jednak pisać.

Rok 1997 (nie pamiętam dokładnie daty) to rok, w którym przywieziono mnie do Ośrodka w Antoniewie. 27 czerwca 2000 r. to opuszczenie M.O.W i szczerze mówiąc nie jestem w stanie określić, która data bardziej mnie przerażała.

Witam serdecznie.Jestem byłą wychowanką Ośrodka. Przyjechałam jako jedna z pierwszych dziewcząt, które miały być resocjalizowane. Ten dzień był dla mnie czymś nowym, przerażającym. Moje dalsze dni w ośrodku były jednym wielkim buntem. Nie potrafiłam odnaleźć się z dala od domu. Skutkiem tego były nagany, zakaz jeżdżenia do domu itd. Tak minął pierwszy rok mojej resocjalizacji.

Miałam 15 lat, krótko przystrzyżone włosy, drobną posturę i wzrostu zaledwie 155 cm, gdy po raz pierwszy przekroczyłam bramę Ośrodka. Przyjechałam z pedagogiem z macierzystej szkoły i moją mamą. Mimo to, gdy weszłam do budynku administracji, poczułam strach i niepokój. Jako skromna i nieśmiała nastolatka wodziłam oczyma po całym biurze, a jedyne słowa jakie z siebie wyksztusiłam, to uprzejme "dzień…